जीवन

हरेक बिहान नयाँ लाग्छन् यौवन उक्लिंदैछ माथी
बसाईं सर्दा कति छुटे कति बने नयाँ साथी
आफन्तको जरा, हाँगा, डाली टाढा परै छुट्यो
थाहा छैन समयले क्यै दियो कि भएकै लुट्यो ?

लाग्छ कहिले पन्छी सरि उन्मुक्त भै टाढा भागौं
संसार भन्नु के नै रै’छ अध्यात्मको बाटो लागौं
फेरि कोल्टे फेर्छ मन जीवन एकचोटी पाइन्छ
एकान्तमा भुल्नुहुन्न समाज त चाहिन्छ चाहिन्छ ।

कहिले आत्तिएको जस्तो कहिले समालिन्छ मन
चन्चल पुतली जस्तै बनि डुलिहिंड्छ रन वन
हात खाली भयो कि त मनको पालो शुरू हुन्छ
कतै ठोक्किंदैन सँधै उड़ि उड़ि आकास छुन्छ ।

जिवन भन्नु सुख दु: ख मनभित्रकै भ्रम रै’छ
मनको लडाईंमा मान्छे आफ्नो विम्ब कोर्ने रै’छ
हिजो आज भोलि भन्दै बितेकै छन् दिनहरू
दोधार हुँदै सम्हालिंदै उक्लदैंछन् छिनहरू !!