प्रवासमा छौँ मन दुख्छ हाम्रो आवास वा आँगन दुख्छ हाम्रो माया दया छैन विरान सङ्ग निसासिॅदै वाञ्छन दुख्छ हाम्रो रम्दैन आत्मा रसिला कुरामा पेलानले जोबन दुख्छ हाम्रो टाढा
पृय प्रधानमन्त्री, शायद तपाईंले मलाईचिन्नु हुन्न होला, धेरै अगाड़ी हामी सँगै झापा आन्दोलनमा थियौं तपाईको सपना तपाईको ऊर्जा तपाईको ओज र उत्सर्गको हामी कायल थियौं गोलघरका ती बर्षहरू,
ठ्याक्कै एक दशकपछि काठमाण्डु ओर्लिने अवसर जुट्यो । विदेशमा काम गर्नेलाई काठमाण्डु माइती जस्तै लाग्छ । मन खाने साथीहरु उतै, माटोप्रतिको हार्दिकता उस्तै, बालापनदेखिका सम्झना उतै । तर
आमा ! संसारकै रुपमती गुणकारी “आमा” जति वर्णन गरेपनि कमै सेतो पहिरनमा परिवर्तन हुन पुगेकी सन्ततिको मुहारनै जिन्दगी ठानेर जीवन संघर्षमा तल्लिन आमा । जतिसुकै हुन् खाली पानाहरु
सँधै तिमीसँग दुखिरहने मुटु उतै कतै पर झाडीतिर लुकाएर स्याउला र पात पतिङ्गरले छोपेर निस्केको छु म रित्तै यात्रामा यतिखेर आफ्नै मुटु छैन मसँग । कति हाइसन्चो !
मेरो अनुरोध दिनु यो धर्तीलाई अनि मेरो प्यास आकाशलाई मेरो आशा फुल्दै गरेको पलाशलाई मेरो नैरास्यता डुबाई दिनु सागरको गहीराईमा मेरो सिमलको भुवा जस्तो कल्पना आफै फुक्नेछ त्यसलाई
अमेरिकाको नेपाली समाजमा नेपाली साहित्यका गतिविधिहरूमा केही समय यता आफ्नो सक्रियता बढाउँदै आएका नर्थ क्यारोलाइना नेपाली साहित्य समाज र अन्तराष्ट्रय नेपाली साहित्य समाज(अनेसास) नर्थक्यारोलाइना च्याप्टरले गत हप्ता एक
आकाशमा घामको यात्रा क्षितिजतिर सर्दै गर्दा मान्छेको छायाँ चैं किन मान्छेको उचाईभन्दा पनि अग्लो बन्दै गएको होला ? खै कस्लाई सोधूँ ? साँच्चै भन्नु पर्यो भने मान्छेले आफ्नो
चिप्लेटी खेल्ने ढुङ्गामा कुनै डोब भेटियो भने कतिपनि नडराउनु, त्यहाँ मेरी आमाले भर्खरै पाइला राखेर फर्किएकी छिन् | हिँड्ने बाटोमा भेटिएनन् कुनै काँडा भने आश्चर्य नमान्नु त्यही बाटो
संसारमा मान्छे सबै आखिर उस्तै हुँदो रहेछ मुटु फरक तर ढुकढुकि उस्तै चल्दो रहेछ। जात धर्म उमेर वर्ण अन्ततः तपिसलका कुरा हुन भौगोलिक भिन्नताको अर्थ के पो हुदो
तिमीलाई भेट्दा म खुसी भएछु हात समाती म संगै गएछु नदी किनारमा पुगेर उभिदा मायाले औँठी लगाइ दिएछु हेरिदियौ तिमीले हरियो बन म हेर्छु तिमीलाई रमाउछ मन सिरी
शान्त हिमश्रृँखलासँगै मुस्कुरायकी आमाको साथमा म आनन्द लिंदै रम्न पाएकोछु चन्द्र सूर्य झण्डा मुनी समयको अन्तरालमा गाँसिएका दिन र रातको खेल हिजो आज म देख्दैछु हिमालदेखी तराईका फाँटहरुमा
सङालेर स्वप्ना चितामा जलाएँ सबै राख पारी नदीमा बहाएँ निकै आश बोकेर आएँ विदेश न भो नाम ठूलो न ऐश्वर्य पाएँ वृथा कल्पना रैछ आनन्दभोग ठुँगे खिन्नताले भरोषा
अवसर र समयले ठूलो भएको मान्छे ऊ अर्काको काँधमा चढेर अग्लिएको मान्छे ऊ आँफै मपाईं बन्छ बिना प्वाँख उड्न खोज्छ पद र प्रतिष्ठालाई पेवा ठान्छ आफ्नै आँखासमेत छलेर
