जीवन मृत्यु बोकेर बाँचिरहेछ हत्केलामा मृत्यु बोकेर किनारा भेट्न नसकेको जीवन हरेक क्षण अल्पायुमै सकिन खोज्छ कुनै निश्चित परिधि भेट्न नसकी जब मृत्यु बाँचेको जीवन देख्छु तब लाग्छ
एक कार्यक्रमकाबीच नोभेम्बर २४, आइतबार काठमाडौंमा साहित्यकार शिवप्रसाद सत्याल “पीठ”को स्मृति दिवसको अबसरमा“शिवप्रसाद सत्याल “पीठ”त्रिआयामिक व्यक्तित्वका सङ्गम” स्मृति ग्रन्थ सार्वजनिक भयो । प्राध्यापक देवीप्रसाद सुवेदीले सम्पादनमा अन्तराष्ट्रिय नेपाली
मौसमका अनगिन्ती उपहारहरू फेरिरहने रङ्ग मौसमको बानी हुन्छ कहिले घाम कहिले छाँया गर्मी थाहा नपाउँदै जाडो तुरुन्त आइहाल्ने यो मौसमको रहस्य कसोगरी जानि राख्ने ? बिहानीको झुल्के घाम
नायक, धेरै बर्ष हिंडेको पुरानो बाटो चटक्क माया मारेर नयॉं र चम्किला बाटाको सिंडीहरू चढ्न खोज्छ बिहान उठ्ने बित्तिकै आङ् तन्काउँदै सॉंईलीको पसलतिर चियाको चुस्कीसँगै ओठलाई गोलाकार बनाउँदै
धमिराले घरको मूल खाँबो खाएजस्तो विकासको मूल खाँबो नै खायो सहयोगको नाममा उद्योगधन्दाहरु सबै खायो र उसैमाथि आश्रित बनायो । भन्सार बढायो, सङ्ग-सङ्गै आम्दानीको संसार बढायो निरिह हामी
जहर पिउने जीवनमा कहिल्यै रहर थिएन तर पनि नपिएको खासै कुनै प्रहर रहेन ।। हिजोसम्म उसको विश्वास गरेरै सँधै धाएँ विश्वासघात गरे पछि दुष्टको कुनै भर भएन ।। जहर पिउने
श्वेत हिमाल मुनि कायरहरुको अखडा छ चिन्तन र चरित्र गुमाई कुण्ठाकै झगडा छ। ऋषिमन भन्दै लालीपप खुवाउँछ छिमेकी लुटिंदै छ इज्जत बेसुरहरुको लफडा छ। सीमा मिच्ने आरिसेलाई के
हो, हामीहरू यसरी नै बगिरहने छौं जसरी बग्छ पानी हिमालदेखि पहाड हुँदै तराईबाट भारत प्रदेश बगेर हिन्द महासागरको गर्भमा विलिन हुन्छ । हामी पानी हौं अविरल बगिरहने हिमाल
एकतामा कति ठूलो शक्ति हुन्छ देखाउन बिस्तारवादको बिरोधमा आफ्नो नाम लेखाउन आऊ आवाज मिलाउँ हात मातृभूमि पिडित हुँदा मित्र बनि कुटिल हुँदै छिमेकीले न्याय लुट्दा । मेरो लिपुलेक
गीत आफ्नै रचनामा, गायककार छोरा बनोस्, सम्बोधन गर्दा श्रेय, पहिलो शब्द आमा भनोस्। सलक्कको जीउ डाल, काँधमा फुली निरीक्षक, मेरो लागि मात्र होइन, देशकै हेर्नु छ रक्षक।। अस्पताल
अन्तर्राष्ट्रिय नेपाली साहित्य समाज नर्थक्यारोलाइना च्याप्टर तथा नर्थक्यारोलाइना नेपाली साहित्य समाजको आयोजनामा यहाँ एक कार्यक्रमबीच महाकवि देवकोटाको १११ औं जन्मजयन्ती सम्पन्न भयो। कार्यक्रममा साहित्यकार हरिहर भट्टराई (पिएचडी)ले
लटरम्म धानको बाला लाग्थ्यो सुनै फुलेसरी शरदको मौसम राम्रो न त जाडो न त गर्मी फेरिन्थ्यो घरको मुहार रातोमाटो र कमेरोले रङ्गीचङ्गी आँगन मखमली र सयपत्रिले । रमाउँथे
‘मुस्कान ! कस्तो छ त्यो ठाउँ’ बाटो एकदमै अफ्ठेरो छ, तिमी नआऊ आउनुपरे म आफैँ आउँला । अचेल मलाइ यहाँका ढुङ्गाले चिन्न थालेका छन् बिहानै चिरविर गर्दै उठाउने
मेरो आफ्नो मान्छे कता गयो ! कता हरायो खै पत्तै भएन आफ्नो सामु देख्न खोज्थें आफूसँगै रमिदिन चाहन्थें एउटा फूलको गुच्छा उपहार दिएको थिएँ स्वीकारेस् भनी तर के
