त्यहि पुरानो पोका-पन्तुरो बोकेर, गाडिको छेउको फाटेको सिट्मा बसेर, धमिलो देखिने झ्यालबाट यो रङगीन संसार हेर्दै, पर्खी बसें आफ्नो गन्तब्य कुरेर । उही पुराना अनुहारहरु, उस्तै छ बग्ने
सकस नै सकस रैछ जिन्दगी नसकिने बहस रैछ जिन्दगी सहनु पर्दछ सहस्र वेदना कठिनको तपस रैछ जिन्दगी जति गरे पनि हुँदैन पूर्णता शिशिर झैँ विरस रैछ जिन्दगी फजुलमा
यो चिसो रातलाई भोलिपल्ट घाममा सुकाउँछु भन्छु बिहान उठेपछि न्यानो घामले बिर्साइदिन्छ घाम र म लठ्ठा बाजी हुँदै मेरो दिन जान्छ । फेरि उही चिसो सिरेटोमा कठङ्ग्रिएको मुटुलाई
नेपाली मूलका हाम्रा दाजु भाइ दिदी बहिनीहरू मध्ये कतिपय यहाँका सरकारी तथा निजि कार्यालय, स्टोर, रेष्टुरेण्ट लगायत बिभिन्न पेशा व्यवशायमा कामदारको रूपमा र कतिपयले स्वरोजगार व्यवशाय अंगालेर अरूलाई
बा ! आज भाइले कलम जितेर आयो वाद-विवाद प्रतियोगितामा शीर्षक थियो- “बन्दुक ठूलो कि कलम” ?! घर आयो हजुरले किनिदिएको नक्कली बन्दुक बाकसबाट निकालेर हेर्यो हजुरको फोटो नियाल्यो
सुखसयलहरू कहानी भए रहर जति सबै खरानी भए उकुसमुकुसले डसे सर्वदा सुमधुर सपना चलानी भए नियमित शर हानियो देहमा दलिल नियतिका किटानी भए सरल,सुजन टाक्सिए हर्दमै कलुषित दिलका
नेपाली मूलका हाम्रा दाजु भाइ दिदी बहिनीहरू मध्ये कतिपय यहाँका सरकारी तथा नीजि कार्यालय, स्टोर, रेष्टुरेण्ट लगायत बिभिन्न पेशा व्यवशायमा कामदारको रूपमा र कतिपयले स्वरोजगार व्यवशाय अंगालेर अरूलाई
जीवनको अन्तिम समयमा, केही बोल्न मन लाग्यो वरिपरि हेरेँ, कोही देखिन, उही किर्-किर गर्ने पुरानो पंखा थियो, उही डुब्न लागेको घाम । कती समयदेखि गुम्सिएर बसेको भावना, खुलेर
अपाङ्गता हुनु कसैको पनि रहर हुँदैन । व्यक्ति कुनै घटना वा दुर्घटनामा परेर अंङ्ग भङ्ग भइ हुने गर्दछ भने कुपोषण तथा आमालाई कुनै दीर्घरोग भएमा, गर्भावस्था आमा कुनै
आलिया भट्टले जन्मदिन मनाएको समाचार छापिएकै पानामा खोजेँ एकछिन साँझमा बेसार पैंचो माग्न गएकी जरायोटारकी मकै साहुनीको पनि समाचार तर भेटिन । हरेक दिन समाचार बन्ने घटना हुन्छ
बिछ्यौनामा लडें तर निद आएन उसको यादमा रात बिताएँ जीवन मेरो यतिकैमा सीमित रहेछ क्यारे ! उसको चिठ्ठी भित्र यी आखाँहरू पनि थाकिसके उसको बाटो हेर्दा-हेर्दै मेरो मायामा
कस्तो जित रोज्दैछ मान्छे ? के जित्न खोज्दैछ मान्छे ? दोस्रो विश्वयुद्धपछि कति घाउ बोके ईश्वरले आज पनि मान्छे मान्छेलाई मार्नलाई ईश्वरसङ्ग प्रार्थना गर्दैछ । पुरुष मनहरु जित्नमा
झगड़ा गर्दै बस्नु के मिच्दै साँध र सिमाना, जाँगर गरे जहाँ नि’ पुग्छ सबैको चाहना । अधुरो सपना मनको अठोटसाथमा लिएर, भिरेर झोला र आँटको पहिरन, हिंडेथ्यो निस्केर
बामे सर्दा भूइंको धूलोमा छुटेछन् केही थान सपनाहरू उठ्न टेको लाग्दा टेकोमै टाँसिएछन् दौडिँदा छुटेछन् केही केही दोबाटोमा उनको बाटो कुर्दा केही चौतारोमा थकाई मार्दा छुटेछन् सपनाहरू !
साधकको सम्झना र सम्मान : आबाल ब्रह्मचारी षडानन्द प्रतिष्ठान काठमाडौंले समाज सुधारक बालागुरू षडानन्द अधिकारीको १८४ औं जन्म जयन्तीको अबसरमा गत मंसिर २६ गते(बिसं २०२५)अर्थात सन् २०१८ डिसेम्बर
