धेरैजसो मानिसहरू रिसाकै देखिन्छ खानेकुरोमा रसायन मिसाकै देखिन्छ कता धाउनु कसलाई भन्नु देशको बेरोजगारी विदेश जान समस्या भिसाकै देखिन्छ श्रीमती एकातिर छिन् श्रीमान अर्कोतिर केटाकेटीले चैँ आँखा चिसाकै
मनको आकासमा छाउने कल्पनाका तरंगहरु बिना बादल गर्जिन्छ अहमको भावभित्र मीठो सम्झनाका बिम्बहरु डुल्छ भाव सागरभित्र अनन्त यात्राको सिमा बिहीन दिशामा जीवन नगरीमा जीवन यात्रा ! सुरु र
जिन्दगीको गोरेटोमा सुमधुर बिहानीको आभाष गराइदिने, तिमी “इस्ट” हुनुपर्छ संगीतको मेरो मनपर्ने कलेक्सनलाई पनि माथ दिने तिमी त्यो “प्लेलिस्ट” हुनुपर्छ कस्तो कतैबाट पनि मिलेन, जिन्दगीका पानाहरु भर्न धेरै
मेरो विश्रृङ्खलित मनलाई श्रृङ्खलाबध्द बनाउने तिमी कुहिरोको कम्बल भित्र आफूलाई लुकाएर मलाई सूर्यको विसर्जित तातो लप्काबाट बचाउने तिमी ओ प्रिय निलकमल ! रङ्गै रङ्गको संसारमा मलाई निलो रङ्गले
हराएछु आँफै म त कतै,खोज्न जाँदैछु । रहस्य रहेछ मानव जीवन, सोध्न जाँदैछु । गर्भभित्र कसरी प्रवेश हुन्छ, हाम्रो आत्मा हैरान भएँ सोच्दा सोच्दा, द्वन्द रोक्न जाँदैछु ।
लाजका कुरा गर्ने तिमी म बैमानी हुनुपर्छ रातभरी जूनका सामु पानी पानी हुनुपर्छ । चुम्न सक्छ अन्जान कुनै भमराले फूललाई पक्कै हैन दिल साट्न चिनाजानी हुनुपर्छ । हतार
प्लेनबाट उत्रिएर पहिलो पाइला टेकेको दिन परदेश ले भन्छ आइया दुख्यो,पख्लास जिम्दै कसरि फर्किन्छ्स हेरौंला हरेक बिहानी काममा निस्कंदा ढोका खोल्ने बित्तिकै घामको प्रकाश सिधै अनुहारमा आएर ठोक्किदै
केहि मान्छेहरू यस्तरी कुद्छन मानौ उनिहरुलाई निकै हतार छ सडक, पेटि, गल्ली जहाँ पायो उहीं रफ्तारमा दौडिन्छन अगाडीको मान्छेलाई पन्छाएर आफू अघि पुग्छन मन्दिर, हस्पिटल, बिल तिर्ने ठाउँ
सुक्खा मेरा यी परेलीहरुलाई आँशुको धाराले धुन मन लग्यो कहिले काहीं सुक्कँ-सुक्कँ गरि एकान्त कुना पसेर रुन मन लग्यो । तिमी छैनौ यो धर्ति माझ आज अतितलाई सम्झिएर
सँधै सुतिरहने ती तोपहरू तिमी बोल्न थालेपछि उठेका हुन्, दिउँसै निदाइरहने जारहरू तिमीले हेर्न थालेपछि ब्युँझेका हुन् । पर्खालले घेरेको दरवारभित्र कहिल्यै नपग्लने गरी जमेर बसेका पत्थरका मुटुहरू
सदियौँदेखि अँध्यारो छ यहाँ । कालोनीलो छ चारैतिर । छैन अर्थोक केही यहाँ अन्धकार शिवाय ! छामछाम छुमछुम छ जिन्दगी । अति कोलाहलग्रस्त भएर पनि चारैतिर घोर सन्नाटा
अबत जिन्दगी अतालियो अधिक तापले निसासियो हुरहुरी बले प्रकल्पना रहर बीचमै उजाडियो हर उपासना भए वृथा किन रिझेन दैव टाढियो विरहले लुट्यो सबै खुसी मलिन चेहरा उदाङ्गियो भर
“मन्दोदरी ! तिमी मलाई एकभारी खर पैंचो दिन सक्छ्यौ ? म टाँकीको रूखमुनि एउटा ‘छाउगोठ’ बनाउँदैछु यमुनालाई राख्न। हेर्न मन छ यसपाली ‘छाउगोठ’ बसेकी यमुनासँग यमराजले टीका लागाउँछन्
छैनौ तिमी पास,छ याद बाँकी गुञ्जिन्छ चारैतिर नाद बाँकी गाँजे सधैँ व्यग्र र वेदनाले बाँकी छ सम्पीड विषाद बाँकी मीठो पुग्यो केवल सम्झनामा भोग्दै छु सर्वत्र विस्वाद बाँकी
हस्पिटलको एउटा कक्ष बाहिर केहि दिनदेखि एक विमारी निक्कै धाइरहेको छ च्यातिएको लुगा,च्यातिएको टोपी उसको शरिरमा छर्लंग्ग देखिन्छ । आफ्नो व्यथा उसले बार बार कक्ष भित्र सेता लुगा
