बामे सर्दा भूइंको धूलोमा छुटेछन् केही थान सपनाहरू उठ्न टेको लाग्दा टेकोमै टाँसिएछन् दौडिँदा छुटेछन् केही केही दोबाटोमा उनको बाटो कुर्दा केही चौतारोमा थकाई मार्दा छुटेछन् सपनाहरू !
कहाँ पुग्यौ मायालु निश्चित दिशा थिएन सँगै जाउँ भनेथेँ मलाई भिसा दिएन आधा मुटु सँगालेनि आधा मुटु दु:ख्छ सम्झि सम्झि कति रोउँ आँसु थोरै हुन्छ निरस भए आँखा
बन्दैन देश झगडा र रोषले नासिन्छ प्रेम जनका विरोधले हाम्रो छ उच्च इतिहास शान्तिको गर्दैछ आदर समस्त लोकले फ्याकौँ विकार जति जे छ चित्तमा स्वीकार्नु पर्छ परिहास खोटले
अन्तराष्ट्रिय नेपाली साहित्य समाज(अनेसास)ले हरेक दुई बर्षमा प्रदान गर्दै आएको अनेसास सर्वोत्कृष्ट पुस्तक पुरस्कारका लागि पुस्तक दर्ता गर्ने समय १५ दिन थप भएको जानकारी सार्वजनिक गरेको छ |
हो, जसरी हेरियोस् मलाई र, जे जसरी सम्झियोस् म त तिमी सामु बगिरहन्छु अविरल अविचल तिम्रा सङ्गीतका मुर्च्छनाहरूमा तिम्रा सनाई र मुर्चुङ्गाका तालहरूमा म बजिरहन्छु । तिमीले बनाएको
अति कहर कटायो निर्दयीले सरस पल भगायो निर्दयीले छलकपट सबै यो भाग्यकै हो सरल मन छकायो निर्दयीले सुमधुर सपना भो छिन्नभिन्न प्रिय अलग गरायो निर्दयीले टनकटनक गर्दै पोल्छ
हिजो बाचा गरेका कुरा कहाँ गए हजुर ? झन् बढ्यो चुरिफुरी तिम्रो, बढ्यो गजुर ! आजकल बल्ल तिम्रो कुरोको चुरो बुझिंदैछ सत्य कमै सुनिन्छ,तर देखिन्छ जरूर । मेरो
फेरि निस्किँदैछ एउटा विशाल जुलुस आफ्ना हराएका सपना खोज्न र सपना अलपत्र पार्ने पुरानो जुलुस खोज्न । हाम्रो आँसुजस्तै बर्सिने यी बादलका ओसिला झुप्पाहरू या हाम्रो छातीजस्तै भत्भती
प्रेम रैछ जिन्दगी प्रेम रैछ धड्कन प्रेम रैछ चाहना प्रेम स्वच्छ आँगन त्राण दिन्छ प्रेमले दर्दमा,विपत्तिमा चन्द्र सूर्य जत्तिकै टिक्छ प्रेमबन्धन दूर भाग्छ प्रेममा पीर ताप,वेदना दिन्छ हर्ष
सेतो हिमाल हरियो पहाड र, रंगीचंगी फूल फुलेको समतल्ल तराई तिम्रो मात्र होइन, मेरो पनि हो– हिउँ पग्लेर बनेको खोल्सो, खोला अनि नदी, बरफ फुटेर उमे्रको मृत सञ्जीवनी
कुनैबेला कपिल हेटौडास्थित उज्जवल शिशु निकेतनमा आफ्ना बाल्यकाल बिताउँदै शैक्षिक अध्ययनमा आफूलाई व्यस्त बनाउँदै हुर्कदै बढ्दै थियो । बुबा शम्शेरबहादुर पराजुली असई प्रहरीको जागिरबाट सेवा निवृत्त भई सक्नु
मैले सन् २०१८ को सेप्टेम्बरमा एउटा पोष्ट गरेको थिएँ फेसबुकमा “शाहरुख खान कि ऐसी कि तैसी” । त्यस पोष्टको अन्तिम वाक्य यस्तो थियो -“यस्तोमा यस बर्ष आउने फिल्म
सबले मलाई भन्दा होलान,परदेशमा सुखिछ भनेर सुख भन्ने कती छैन,चैन भन्ने छँदै छैन पसिना र रगत बग्छ,झरनाको पानी बनेर सम्झिल्याउँदा साहुको ऋण, टाउको बन्छ पहाडजस्तै श्रम भन्ने खै
आजभोलि प्रभुहरूको मन्तव्य फेरिएको छ, परिभाषामा अब सभ्य-असभ्य फेरिएको छ, उहाँहरूकै विश्वास गरी गरी पछि लागियो- पुग्ने कहाँ, जब अगुवाकै गन्तव्य फेरिएको छ
उसले मलाई नचिनेर, सोध्यो को हौ भनी देखाउँदै सगरमाथा, मैले पनि भनें त्यो देशको मान्छे म हुँ, छाना संसारको शान्ति छर्दै जुन देशमा, बुद्ध जन्मिएको । हिमालमा चौंरी
पुरानो वर्षलाई थन्क्याउन खोज्दा थन्किन बाँकि कामहरु मनको कुनामा बसेर जोडघटाउ गर्न थाले नयाँ कामहरु छातीमा नयाँ वर्षको विल्ला टाँस्ने होडबाजी गर्न थाले तर मेरा मात्र हातहरु हल्लिरहे,
