पठन: फिलिंगो- ३ सीमान्ती, परिवेशलाई हेर्ने, जीवनलाई बुझ्ने र मनलाई केलाउने क्षमता तिमीमा भरपूर रहेछ । त्यो अब्बल दर्जाको हुनाले सजिलै अरूसँग तुलना गर्न सकिन्न कि भन्छु ।
वि सं २०५० को आसपासमा जिल्लास्तरको बिद्यार्थी संगठनको राजनीति गर्दै काठमाडौं छिरेका धेरै व्यक्तिहरू आज राष्ट्रिय राजनीतिको ‘सुमेरु परिक्रमा’ मा छन् । यस अर्थमा सुमेरु परिक्रमा वि सं
पठन: फिलिंगो- १ अपेक्षाको मर्म खोल्न सजिलो पनि छैन ? ‘अपेक्षा’लाई पन्साएर ‘फिलिंगो’को पठन पनि पूर्ण हुँदैन । शायद यो मनोदशाको शब्दहरू हो । माग, खाँचो, तीर्खा, आवश्यकता,
न त परेलीबाट आँसु झर्नसक्छ न त मनले केही गर्नसक्छ जिन्दगी यो चलिरहन्छ जो कोहीलाई यस्तो पर्नसक्छ यहाँ होहल्लामा नाच्नुपर्छ सुनसानमा पनि बाँच्नुपर्छ जन्मेपछि यो धरतीमा ओठैको लागि
धन्यवाद, नौ महिना गर्भमा आश्रय दिने आमालाई जीवनमा प्रश्रय दिने बाबुलाई मजस्तै मलाई स्वीकार्ने जीवन साथीलाई भरोसा गर्न योग्य भाइलाई निस्वार्थ माया गर्ने साथी-संगीलाई भविष्य कोर्न सिकाउने गुरुवरलाई
विसं २०५२ देखि २०६३ करिब १०–११ सम्म नेपाल कम्युनिस्ट पार्टी माओवादीले देशमा हिंसात्मक जनयुद्धको सञ्चालन गरे । यस अवधिमा माओवादीले आफ्नो सैन्य दस्ता छापामार तयार पारी रक्तपातपूर्ण आन्दोलनको
कस्तो दुर्दिन देखियो शहरमा न्यायालयै ध्वस्त भो न्यायाधीशहरू लडेर झगडा क्या विघ्न विध्वंस भो । मेरो यो कविता सशक्त उजुरी गर्दै छ इजहार यो हाम्रो न्याय सडेर जिर्ण
दाजु (जेठान) मुरारीप्रसाद पोखरेलको सौजन्यमा प्राप्त ताराप्रसाद घिमिरेद्वारा लिखित आत्मवृत्तान्त आयाम २०७८ सालको दशैंमा पढिएका पुस्तक मध्ये एक हो । यो पुस्तक मैले एकै दिनमा पढी सिध्याएँ ।
आज धेरै दिनपछि मौसम बदलियो। मन पनि बदलिएको छ । घरदेशबाट टाढा पदेशमा छु।दशै सुरु भएको छ। युटुवबाट मालसिरी धून सुन्दै छु । मनमस्तिष्क नोस्टालजिक भएको छ। बारीभरि
आमा बिनाको घर हुन्छ शून्य न्यास्रो र निर्जन्, घनघोर् अरण्य रोऊँ, म कस्ले पुछिदिन्छ आँशु त्यो मातृवात्सल्य कहाँ म दाजुँ?।।१।। बल्दैन आकाश् जति सूर्य छाओस् चम्किन्न धर्ती जति
पुरै घर पोत्दा पनि रातो माटोले ऊबेला क्रान्तिकारी हुन सकेन मेरो दशैं घरको माथिल्लो भागमा कमेरोले पोत्दा मेरो दशै सिहदरबार जस्तो देखिएको थिएन शासंद सचिवालयमा सुटुक्क दवाव दिएर
यो बुढो दशैँ ऋणको भारले थिचिएका बुढा बाबुहरू अनि प्रतिज्ञाको भारीले किचिएका बुढा भीष्म पिता उस्तै-उस्तै लाग्छ मलाई वाणै वाणको शैयाले घेरिएका कठैबरा सबै लाचार कठैबरा सबै किंकर्तव्यविमूढ
केहि लेख्ने जमर्कोमा गम्छु गमाइका अनेक भाव तरङ्गित हुन्छन् शब्दको सामर्थ्य खोज्छु र खुरूखुरू बाटो रोज्छु म मेरो पङ्क्ति यात्रामा केही कथा बुन्छु पात्रहरु यत्रतत्र सर्वत्र मुखरित हुन
विसं २०५७ सालबाट सुरू भएको थियो । यसको गठन प्रकृया र यसको अस्तित्वको शुरूवातका लागि अग्रज बलराम पोखरेल, म (ऋतु आसीक), केशव आचार्य, अमृतलाल श्रेष्ठ, अशोक पौडेल आदि
छोरा खै के दिउँ तिमीलाई जन्मदिनको उपहार? ईश्वरले सबल हात दिए मात्र म तिमीलाई कलम उपहार दिन्छु तिमी आफ्नो मौलिक कथा आँफै लेख्नु मेरा अधुरो कथामा तिमीले पाना
आखिर त्यो त माया रहेछ व्यर्थैमा यी आँसु बगेछ दु:ख भन्छन् कहाँ छ आँसुसंगै उडिजाने मनको बह बिस्तारै समयले चुँडिलाने मलाई पर्यो उसलाई पर्यो रोक्दा रोक्दै आँसु झर्यो
